W jego twórczości zakorzeniony jest kubizm i nurty postimpresjonistyczne. Wg Czapskiego Cezanne był kolorystą, natomiast wg Starzewskiego był konstruktywistą, dostrzegał wartości linearne. Widział w nim prekursora awangardy.
Możemy jednak stwierdzić że obaj mieli rację ; przy pomocy barwy chciał stworzyć mocną konstrukcję. Był współczesny impresjonistom, nawet z nimi wystawiał. Jednak w jego malarstwie dostrzec można rozwój.
Nie stronił od kontaktów z ludźmi, ale raczej intelektualnie za pomocą korespondencji. Żył na uboczu z dala od krzykliwego Paryża. Mogło to wynikać z 'Arcydzieła' - powieści napisanej przez Zolę gdzie malarz rozpoznał samego siebie jako nie radzącego sobie malarza który w rezultacie popełnia samobójstwo.
Będąc w Paryżu pędził żywot w intelektualnym centrum. Czuł się uzależniony finansowo od ojca (który wypłacał mu minimalne stawki, kiedy dowiedział się o nielegalnym związku i nieślubnym dziecku Paul'a). Jednak jego portret wykonał z czułością, był z nim zatem związany nie tylko finansowo ale i emocjonalnie.
Na początku malarstwo Cezanne'a było tradycyjne, akademicko-muzealne. Był pod wpływem Moneta (dokonał parę jego pastiszy). Twierdził że studiowanie historii sztuki jest bardzo ważne dla późniejszego rozwoju.
Nowoczesna Olimpia
Jego malarstwo jest dosadne, nie w sensie że szczegółowe tylko syntetyczne. Tu nie ma wątpliwości - wszystko jest mięsiste. Nawiązywał do sztuki muzealnej -> Uczta wg. Veronese'a (Zygmunt Waliszewski również malował uczty). Malował również bardzo ciemne martwe natury. Inspirował się Carravaggiem i Velazquezem ( w sensie kompozycyjnym).
Przede wszystkim dominuje chęć przedstawienia bryły! Czuje się ciężar postaci, tkanin, zasłon. Wszystko ma elementy haptyczne (dotykowe), swoją ciężkość. Nie odtwarza przestrzeni tylko tworzy własną na obrazie. Widoczna jest również rzeźbiarskość, ale niepokojąca - potrafił oddać rysy psychologiczne.
Świadomie zerwał z głęboką zakorzenioną perspektywą bieżną. Jego postaci są zazwyczaj odchylone. Próbował zlikwidować głębię perspektywiczną, która u niego jest autonomiczną kreacją. Powziął pierwsze kroki ku kubizmowi. Można zauważyć nieciągłość budowy ciała i przestrzeni. Jakby malował z różnych punktów widzenia.
OKO JEST W CIĄGŁYM RUCHU! - artysta odsuwa się od dzieła, poprawia je z pewnej odległości dlatego ani artysta, ani model nie są ciągle w tym samym miejscu. Jest to zupełnie nowa percepcja. Obraz to kreacja artystyczna, nie odtwarzanie rzeczywistości.
Specjalizował się również w pejzażach, które malował przez całe swoje życie. Przez malowanie pejzaży dochodził do myślenia strukturalnego, kubistycznego. Zerwał z myśleniem Moneta, wyróżnia wyraźne struktury linearne. Buduje przestrzeń z elementów, nadal używa 'efektu widzenia w ruchu' .
Oprócz tego stworzył ważny cykl "Kąpiące się" liczący 7 obrazów. W nich Starzewski dostrzegł konstrukcyjność u Cezanne'a,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz