Gauguin

Paul Gauguin późno zajął się malarstwem. Początkowo był urzędnikiem bankowym. Dopiero po zaprzyjaźnieniu się z artystami zajął się malarstwem. Wyjechał z nimi do Anglii (modne wtedy kolonie artystyczne).
Urodził się w 1848 roku w Paryżu, a zmarł w 1903 roku na wyspach polinezyjskich.
Miał silny i zdecydowany charakter, pełnił rolę przywódcy wśród młodszych kolegów.

Na początku malował pejzaże, modelki, pejzaże leśne.
Po wyjeździe do Brytanii jego styl okrzepł i ukazał swoje charakterystyczne cechy ;

• Wysoki horyzont (praktycznie brak nieba)
• płaska plama barwna
• silny kontur
• odrealnienie. Wyjście z impresjonistycznego impasu
• dążył do obiektywizacji

Wyjeżdża na Haiti i dalsze wyspy Polinezyjskie

Był dobrym portrecistą, potrafił uchwycić rysy postaci (na nim wzorował się van Gogh)

"Żółty Chrystus" - w bretońskiej scenerii. Umieścił go później w swoim autoportrecie.

 Często wykorzystywał wątki chrystologiczne w swoich pracach. Gauguin wielokrotnie przedstawiał się jako świętego, jako Boga. Porównywał swoje losy do losów świętych, ludzi kościoła. Stworzył swoistą hagiografię. 

Malarstwo Gauguina przez ówczesnych postrzegane było jako malarstwo symboliczne - jedna z dróg do wyjścia z impresjonizmu. 

Gauguin miał duży wpływ na malarstwo Polskie

• Władysław Ślewiński - spotykał się z Gauguinem, malowali swoje portrety. Bardzo zżyty z kolonią rosyjską z Point Avain. 
• Wyspiański - monumentalizacja postaci. Dyspozycja przestrzeni. Duże intensywne plamy barwne. Tonacja, koloryt. Podniesiony horyzont. Nawet malował w jego studiu i miał jego modelkę (od której najprawdopodobniej zaraził się syfilisem). 
• Witkiewicz - był w Londynie na naukach u Ślewińskiego

Łączenie tych orientalnych elementów z symbolami religii europejskiej. Skrzyżował dwie tradycje. Pod wpływem sztuki prymitywnej haitańskiej rzeźbił. Później inspirował się nim Picasso.